Deze blog was ik beginnen schrijven op 11 maart, maar daarna ben ik die vergeten afmaken en vandaag heb ik dan het tweede deel gechreven.
Blog 11.03.2011
Cajamarca
Hola!
Deze maand heb ik weer doorgebracht in mijn stad, Cajamarca. Helaas is het regenseizoen hier volop bezig en is het hier vaak ijskoud. Deze maand ben ik veel thuis geweest, vooral in het begin omdat toen veel van mijn vrienden op reis waren, maar toen kwamen gelukkig Belgen Wouter en Jorden terug en kon ik weer allemaal leuke dingen doen. Met Wouter ben ik twee keer gaan frontonnen, dat is een sport die lijkt op squashen, maar dan een Peruaanse interpretatie ervan. We zijn ook eens met de drie Belgen naar het dorpje Baños del Inca geweest, een plaats waar onder de grond een soort vulkaan ligt en waar heet water naar boven stroomt, dat mooi terecht komt in een reeks geconstrueerde baden, waarin volgens de legende de Inca Atahualpa zich nog in ging baden en zijn vrienden hun eten in kookten. Nu zijn er in Baños del Inca veel zwembaden en is een kuuroord, waar je kan genieten van warme douches, allemaal verschillende warme baden en massages enzo.
Die avond zijn we heerlijke pizza gaan eten in een kleine, gezellige pizzeria, waar de oven in de eetruimte staat en waar je je pizza vers gemaakt ziet worden. Na een heerlijke pizza, zijn we nog voor één euro naar een leuke film gaan kijken in de enige cinema van Cajamarca, waar je keuze hebt tussen vier verschillende films en toen zat onze goed gevulde dag erop.
Verder is Cajamarca in Peru bekend om de manier waarop ze Carnaval vieren. Nergens in Peru wordt er rond die dagen zo hard gefeest als hier, maar ze vieren dat wel heel anders dan in België. Vanaf de eerste week van januari beginnen ze hier al te feesten en water te gooien op voorbijgangers. Met waterbalonnen en waterpistolen maken jongens meisjes nat en meisjes jongens. Tot acht maart kon je hier elk moment vol water gegooid worden, wat het steeds spannend maakte om buiten te komen. Verder gaan de Cajamarquinos vanaf meer dan een maand voor Carnaval elke avond buiten muziek maken met hun vrienden en bier drinken, of een soort modderkleurige drank van de Inca’s, die ze zelf stoken in hun huizen. Die drank is typisch voor Carnaval en heeft een heel vreemde smaak. Mijn familie en vrienden hier vertelden me dat Carnaval vroeger veel traditioneler en harder werd gevierd en dat veel groepen vrienden zeven dagen ronddwaalden in de stad, van deur tot deur muziek makend. Ze mochten dan steeds in huizen blijven, waar ze eten kregen en een feestje bouwden en daarna weer verder op tocht gingen. Vroeger werd er in Cajamarca ook elke avond gefeest op het hoofdplein, maar iedereen plaste daar tegen de gebouwen en de fontein en ze maakten het plein vuil en de monumenten kapot, dus besloot de laatste burgemeester om het plein verboden terrein te maken voor feestgangers, wat hem ongelooflijk onpopulair maakte bij de bevolking. Het plein blijft nu wel mooi, maar Carnaval gaat hier een beetje verloren.
Die avond zijn we heerlijke pizza gaan eten in een kleine, gezellige pizzeria, waar de oven in de eetruimte staat en waar je je pizza vers gemaakt ziet worden. Na een heerlijke pizza, zijn we nog voor één euro naar een leuke film gaan kijken in de enige cinema van Cajamarca, waar je keuze hebt tussen vier verschillende films en toen zat onze goed gevulde dag erop.
Verder is Cajamarca in Peru bekend om de manier waarop ze Carnaval vieren. Nergens in Peru wordt er rond die dagen zo hard gefeest als hier, maar ze vieren dat wel heel anders dan in België. Vanaf de eerste week van januari beginnen ze hier al te feesten en water te gooien op voorbijgangers. Met waterbalonnen en waterpistolen maken jongens meisjes nat en meisjes jongens. Tot acht maart kon je hier elk moment vol water gegooid worden, wat het steeds spannend maakte om buiten te komen. Verder gaan de Cajamarquinos vanaf meer dan een maand voor Carnaval elke avond buiten muziek maken met hun vrienden en bier drinken, of een soort modderkleurige drank van de Inca’s, die ze zelf stoken in hun huizen. Die drank is typisch voor Carnaval en heeft een heel vreemde smaak. Mijn familie en vrienden hier vertelden me dat Carnaval vroeger veel traditioneler en harder werd gevierd en dat veel groepen vrienden zeven dagen ronddwaalden in de stad, van deur tot deur muziek makend. Ze mochten dan steeds in huizen blijven, waar ze eten kregen en een feestje bouwden en daarna weer verder op tocht gingen. Vroeger werd er in Cajamarca ook elke avond gefeest op het hoofdplein, maar iedereen plaste daar tegen de gebouwen en de fontein en ze maakten het plein vuil en de monumenten kapot, dus besloot de laatste burgemeester om het plein verboden terrein te maken voor feestgangers, wat hem ongelooflijk onpopulair maakte bij de bevolking. Het plein blijft nu wel mooi, maar Carnaval gaat hier een beetje verloren.
De belangrijkste dagen waarop ze hier vierden, vielen tussen zaterdag vijf en dinsdag acht maart. Zaterdag was een dag waarop groepen vrienden buiten rondliepen en met verf en water gooiden. Vele mensen gingen niet buitengaan die dag, uit angst om vol verf terug te keren, maar ik moest helaas dringend naar de bank en had geen keuze. Ik stond dus speciaal vroeg op in de hoop dat er dan nog niemand met verf buiten zou staan en voor alle zekerheid nam ik een mototaxi naar de bank. Onderweg zag ik nog niemand met verf en de terugweg moest ik niet alleen afleggen omdat Wouter ook naar de bank was gegaan, dus dapper als we waren gingen we wandelend terug. Niet zo’n goed idee! Alle Cajamarquinos waren intussen wakker en we kwamen vele groepen tegen met verfpotten. De eersten konden we ontwijken, maar daarna kwam er een hele groep geschilderde mensen aan die mij zagen en achter mij aan begonnen te lopen. Ze omsingelden me en gooiden me vol verf. Gelukkig wist ik op voorhand dat zoiets kon gebeuren en had ik slechte kleren aangedaan. Verder op weg naar huis werd nog vanuit bijna elk huis uit een raam een emmer water op mij gegooid en nog vele verschilldende kleuren verf. Het was grappig, maar heel koud! Toen ik terug van de bank kwam, belde mijn Peruaanse neef Carlos om af te spreken om samen met zijn vrienden door de straten te lopen, wat ongeveer alle jongeren in Cajamarca die zaterdag deden. Voor we richting het hoofdplein zouden wandelen, schilderden we wel allemaal onze gezichten, zodat niet elke groep ons vol verf zou gooien. Als je al geverfd bent, laten ze je blijkbaar sneller met rust en op die manier konden we tenminste kiezen met welke soort verf we volhingen want buiten gooiden ze met alles: van muurverf tot oude motorolie!
Ik mocht de jongens volschilderen en heb hun allemaal een heel grappig gekleurd gezicht gegeven. Op eentje heb ik een baard en een gigantische zwarte unibrow geschilderd en een andere werd helemaal groen met een geel brilletje. Daarna waren we klaar om te vertrekken! Onderweg naar het plein kwamen we allemaal kleurige en natte mensen tegen met emmers die gevuld waren met water of verf. Spijtig genoeg stond er voor het plein een levende muur van politieagenten met schilden en helmen. Andere jaren, voordat de strenge burgemeester het hier voor het zeggen had, kwamen daar alle mensen samen om te zingen, te drinken en met verf te gooien, wat natuurlijk zijn gevolgen had voor het mooie oude plein. We liepen dus maar wat rond in de stad, waarbij er af en toe iemand met verf op ons gooide en heel de tijd mensen water gooiden. Vooral op mij, want ik viel wel op als enige persoon zonder zwart haar. Na een tijdje verdween de zon en begon het nog te regenen ook, wat ervoor zorgden dat iedereen zijn emmers weer kon vullen… met het water dat in de goot liep en meer bruin was dan doorzichtig. Het was ijskoud! Na een paar uur bevriezen, gingen we terug naar huis en in elke straat werd ik weer vol water gegooid. Thuis wachtte er gelukkig lekker warme soep op mij en een warme douche, net wat ik nodig had! Daarna ben ik even terug in bed gekropen, om wat op te warmen en klaar te zijn om in de avond te gaan feesten in de stad.
In een straat vlak bij het hoofdplein was er die avond buiten een heel leuk feestje, met voor een keer eens niet Peruaanse muziek, maar met electronica. De stad bleef heel de nacht gevuld met feestgangers, tot de zon opkwam en de volgende dag begon. Die dag was er een stoet, waarbij elke wijk een heel leuk geklede groep stuurde om door de straten te wandelen. Sommigen hadden de typische kleren van Carnaval in Cajamarca aan, met een hele hoge gekke punthoed die tot vijf meter hoog kon zijn en heel veel kleuren, anderen waren in een thema gekleed. Al die mensen gingen ook in de stoet van de volgende dag lopen, dus hield ik die zondag maar een rustdag om te vermijden dat ik nog eens kletsnat en vol verf zou thuiskomen. De volgende dag kwam dan de grote stoet! Alle groepen hadden ook hun koningin uitgekozen en velen hadden ook grote praalwagens gemaat van camions en met veel verbeelding en creativiteit. Er waren echt heel originele wagens bij! Op eentje hadden ze een stenen huisje nagebouwd en daar waren boerinnetjes cavia’s aan het koken. Op een andere wagen stond een gigantische kookpot met een even grote cavia erin en in een boom hadden ze die arme diertjes opgehangen, wel al dood en opengesneden. Dat zag er niet echt smakelijk uit, maar Cajamarquinos zijn nu eenmaal heel trots op hun favoriete gerecht…
Tijdens het wachten op de stoet, werden er heel de tijd waterbalonnen naar mij gegooid en spuitten jongens mij nat met hun waterpistolen. Toen er een man langs kwam die grote waterpistolen verkocht voor minder dan vier euro, kocht ik er dan maar eentje om iets terug te kunnen doen. Ik amuseerde me heel hard hoofden van jongens nat te spuiten met water, tot er eentje zich omdraaide en ik zag dat hij een pistool had dat drie keer zo groot was dan het mijne… Hij moest heel hard lachen met mijn poging hem nat te maken en na een paar seconden kreeg ik weer liters water over mij. Heel koud, maar wel grappig!
Toen de stoet gedaan was, ging ik weer naar huis met Wouter en net toen we om de hoek gingen van de drukke straat, vloog de laatste waterballon in onze richting, net tegen wouter zijn oor. Hij voelde direct veel pijn en hoorde niets meer met dat oor en die avond vertelde een dokter hem dat zijn trommelvlies was gescheurd en het bloed in zijn gehoorgang was gelopen. Daar was dat bloed dan gestold en daardoor hoorde hij niets meer. Dat was pas pech!
29.03.2011
Oeps, even mijn blog uit het oog verloren!
Ik was vorige keer ergens in het midden van een bericht gestopt en nu weet ik niet meer wat ik nog ging schrijven, dus begin ik maar een nieuw deel. Intussen zijn er weer zo’n drie weken voorbij en is Wouter zijn oor al beter. Hij heeft nog altijd een gat in zijn trommelvlies en mag niet zwemmen of douchen zonder vieze wat in zijn oor, maar hoort wel al weer! Joepie!
Na nog twee weken in het koude Cajamarca te hebben doorgebracht, ben ik vorige week nog eens naar de kust gegaan. Michelle, mijn vriendin en ex-klagenoot en ook intercambiostudent, was een weekje uit de bergen in Ecuador ontsnapt om die tijd samen aan Trujillo door te brengen, een stad aan de kust waar mijn gastgezin een appartement heeft. Dat was echt heel leuk! We zijn een dagje naar het strand geweest, hebben Belgische dingen gekookt (kaaskroketten en balletjes in tomatensaus!) en nog van die dingen. Zo leuk dat we elkaar weer zagen en we hebben heel veel gelachen en veel gefeest. De week was wel veel te snel voorbij en na zo’n leuke tijd moest ik Michelle al weer op haar bus naar Ecuador zetten, klaar voor drie lange busritten van in totaal 22 uur. En daartussen dan nog saaie momenten in busstations! Ik moest gelukkig maar vijf uur reizen om terug in Cajamarca te raken, want Wouter ging autorijden nadat hij een weekendje aan zee had doorgebracht met zijn gastgezin en dat gaat veel sneller dan de bus. Voordat we vertrokken wouden we nog snel in de zee gaan zwemmen. Het werd nog een heel gedoe voor mij om aan zee te raken, maar uiteindelijk kwam ik aan en hadden we een kwartiertje de tijd om in de zee te springen. Gelukkig was dat weinig tijd om na te denken, want de zee was IJSkoud en er was geen zon! Het was zelfs al fris voor we in de zee liepen, maar we waren dapper en al snel zwommen we tussen de golven. Wouter dan wel met een watje in zijn beschadigd oor, ocharme.
Oeps, even mijn blog uit het oog verloren!
Ik was vorige keer ergens in het midden van een bericht gestopt en nu weet ik niet meer wat ik nog ging schrijven, dus begin ik maar een nieuw deel. Intussen zijn er weer zo’n drie weken voorbij en is Wouter zijn oor al beter. Hij heeft nog altijd een gat in zijn trommelvlies en mag niet zwemmen of douchen zonder vieze wat in zijn oor, maar hoort wel al weer! Joepie!
Na nog twee weken in het koude Cajamarca te hebben doorgebracht, ben ik vorige week nog eens naar de kust gegaan. Michelle, mijn vriendin en ex-klagenoot en ook intercambiostudent, was een weekje uit de bergen in Ecuador ontsnapt om die tijd samen aan Trujillo door te brengen, een stad aan de kust waar mijn gastgezin een appartement heeft. Dat was echt heel leuk! We zijn een dagje naar het strand geweest, hebben Belgische dingen gekookt (kaaskroketten en balletjes in tomatensaus!) en nog van die dingen. Zo leuk dat we elkaar weer zagen en we hebben heel veel gelachen en veel gefeest. De week was wel veel te snel voorbij en na zo’n leuke tijd moest ik Michelle al weer op haar bus naar Ecuador zetten, klaar voor drie lange busritten van in totaal 22 uur. En daartussen dan nog saaie momenten in busstations! Ik moest gelukkig maar vijf uur reizen om terug in Cajamarca te raken, want Wouter ging autorijden nadat hij een weekendje aan zee had doorgebracht met zijn gastgezin en dat gaat veel sneller dan de bus. Voordat we vertrokken wouden we nog snel in de zee gaan zwemmen. Het werd nog een heel gedoe voor mij om aan zee te raken, maar uiteindelijk kwam ik aan en hadden we een kwartiertje de tijd om in de zee te springen. Gelukkig was dat weinig tijd om na te denken, want de zee was IJSkoud en er was geen zon! Het was zelfs al fris voor we in de zee liepen, maar we waren dapper en al snel zwommen we tussen de golven. Wouter dan wel met een watje in zijn beschadigd oor, ocharme.
Na het zwemmen ging ik nog even naar het appartement en daarna vertrokken we tegen de avond naar Cajamarca. Na het eten ruilde ik 20 sol (Peruaans geld ,yeah) met Wouter en toen hij daar bij de douane mee wilde betalen, bleek dat vals geld te zijn. Het was heel goed nagemaakt, maar douane-mensen zien zo’n dingen nu eenmaal heel goed en na wat uitleg zag ik ook dat er een klein verschil was met echt geld. Vreemd genoeg heeft de politieman die daar stond het biljet niet verknipt en mocht ik het houden. Leuk als bladwijzer of om in te kaderen dan maar.
Zondagavond kwamen we dan aan in Cajamarca en dat was ineens ook de laatste vakantiedag. Maandag moest ik alweer naar school om mijn uurrooster te gaan halen. De professor stelde een aatal vakken voor, waartussen ik dan mocht kiezen en nu heb ik wel hele leuke vakken. Mijn lessen beginnen wel twee keer per week om zeven uur in de ochtend, waardoor ik om zes uur zal moeten opstaan en ik heb op woensdagen les van zeven uur ’s morgens tot acht uur ’s avonds maar verder is dat allemaal dik ok. De vakken die ik ga krijgen zijn fotografie 2, grafisch design/ publiciteit, Audiovisueel script, Audiovisuele technieken, Workshop Creativiteit en Internacionale Realiteit. Zo leuk allemaal! Morgen heb ik mijn eerste drie lessen en dan ben ik meteen de hele dag op de univ en sta ik op om zes uur, net als overmorgen. Dat wordt wel even vermoeiend!
Verder ga ik vandaag nog naar de film, net als gisteren. Vandaag ga ik naar The Black Swan, blijkbaar een hele leuke film. De cinema heeft zijn prijzen wel opgeslagen met 15 eurocent. Nu kost de inkom 1,10 euro!
Zo, dat was het dan. Morgen staat mij een lange dag te wachten!
Hasta Luego!
Hanne
