weer een maand voorbij

Hallo Belgen enzo,

Het is weer even geleden, dus ik heb veel te vertellen. Peru blijft verrassend en leuk!

Om te beginnen, ga ik al helemaal terug naar 31 oktober: Halloween. Hier in Peru vieren alle jongeren dat, maar dan op hun manier. Ze geven feestjes en gaan daar verkleed naartoe. Ik ben met mijn gastnicht naar een Halloween-verjaardagsfeest gegaan van een meisje dat 15 werd, wat hier sowieso al heel hard gevierd wordt. Omdat het een 15^e verjaardagsfeest was, was er allemaal gratis eten (heel veel en lekker!) en drank en was er een hele ceremonie, maar het verschil was dat iedereen verkleed was. De jarige was een vampier en daarmee meteen het engste en meest halloweenachtige figuur van het hele feest. De andere meisjes waren cowboys, bunny’s, verpleegsters, duiveltjes, serveersters en zo van die dingen, waarbij de rode draad was: zo weinig mogelijk kledij.

Gelukkig wist ik op voorhand dat het hier niet de gewoonte is om zo lelijk mogelijk als heks naar een Halloweenfeest te gaan, want dan zou ik wel heel hard opgevallen hebben.

Een paar dagen later, in de les fotografie hebben we de foto’s ontwikkeld die we daarvoor moesten trekken. Ik had de mijne met veel liefde en vooral veel tijd getrokken, omdat alles handmatig moest. We moesten zelf focussen, de sluitertijd instellen, het diafragma regelen,… en dan nog aan alle regels van compositie denken en niet zomaar gewone foto’s trekken. De foto’s waren oefeningen, zoals hoeken en ‘planos’ (dat weet ik niet in het nederlands). Ik heb er hard aan gewerkt, maar ik dacht dan ook dat het de moeite waard ging zijn als ik daarna mijn foto’s zou zien… Niet dus. Tijdens het ontwikkelen van nét mijn foto’s, leunde er iemand tegen het lichtknopje. Weg, foto’s!
Dat was wel even pech. ‘Gelukkig’ kreeg ik een nieuw rolletje en mocht ik opnieuw proberen. Al die tijd opnieuw, met evenveel pech erna, maar op dat moment wist ik dat nog niet en aangezien ik vrij cronologisch ga proberen schrijven, hou ik het nog even spannend en komt dat verhaal straks. Ergens tussen Trujillo en Lima. Je zal wel zien.

Dat deel was even wat minder leuk, maar wordt natuurlijk gecompenseerd door de 10000en leuke dingen die ik hier meemaak. Bijvoorbeeld: gaan fitnessen met personal trainer, voor 80 eurocent per keer. Heel vermoeiend, maar het helpt wel. Ik moet wel mijn best doen, want mijn trainer geeft me oefeningen die ik moet afmaken.
Ik ben ook een keer naar aerobicos geweest, een uur bewegen met allemaal vrouwen die precies net zwanger zijn geweest. Wel leuk, maar ik wou toch nog niet meteen een abonnement kopen. Eerst nog wat verder zoeken.

Het volgende leuke deel: Trujillo!
In het weekend van 5 oktober ben ik met mijn gastfamilie op weekend geweest naar hun appartement in Trujillo, een mooie stad aan zee. De zus studeert daar, dus we gingen haar bezoeken. Het was echt heel leuk! De eerste avond ben ik uitgeweest met mijn gastzus, -nicht en –neef en heb ik al een deel van de stad leren kennen. De volgende dag moesten we helaas vroeg opstaan om ruïnes te gaan bezoeken van een oude stad. Ook heel mooi, met nog authentieke tekeningen van bijvoorbeeld Inka’s die hand in hand lopen in een rijtje. Daarna zijn we naar verschillende plaatsen aan zee gegaan, waar ik foto’s heb getrokken met mijn tweede rolletje, in de hoop dat het deze keer wel goed zou komen (niet dus, maar dat wist ik toen nog niet). Opnieuw al mijn foto’s getrokken, deze keer van mijn zus en van de zee, die heel mooi was. Er waren golven en we stonden op een pier van grote rotsblokken. Op die rotsblokken kropen ook heel veel kleine krabben, waarvan ik ook een foto had.
In de namiddag zijn we naar een plaatsje buiten de stad gegaan, waar het beste strand van Trujillo is en waar ik veel surfers heb gezien. Dat zag er enorm leuk uit en als ik in de zomervakantie (januari-maart) naar Trujillo ga, wil ik dat ook eens proberen.
Aan dat strand was ook een pier, een soort brug die over de zee liep en toen we daar even naar een lager stuk wandelden, werden we plots aangevallen door de zee. Alleen ik zag het aankomen, de anderen waren net naar de andere kant aan het kijken. Ik zag een heel grote witte schuimende golf op ons afkomen en meteen daarna waren we helemaal nat! We konden er wel mee lachen en wij niet alleen. Iedereen rond ons was mee aan het lachen omdat we zo overspoeld waren.
Trujillo was de hele tijd heel leuk en is intussen mijn favoriete stad hier, omdat er zee is en ik zoveel van zee, strand en zwemmen hou. Normaal gezien gaat mijn gastfamilie daar elk jaar een maand naartoe in de zomervakantie en ik denk dat we dit jaar in januari gaan. Hopelijk gaat het door! Dan lig ik op het strand terwijl jullie door de sneeuw fietsen, bevriezen, het ijs van de auto krabben, wolkjes blazen, uitglijden en eventueel zelfs examens aan het maken zijn.

Na Trujillo was ik weer een tijdje in Cajamarca waar het leven weer gewoon verder ging zonder strand of zee. Maar niet minder leuk, want Cajamarca blijf verbazen!
Elke keer als ik naar de Plaza de Armas (hoofdplein) ga, zie ik heel mooie dingen en allemaal kleurtjes. De straten zijn hier gevuld met verkopers, kraampjes en vrouwen in de meest kleurrijke kledij. Voor 30eurocent kan je hier vier croissants kopen, die vreemd genoeg écht naar croissants smaken, of een klein bordje met wat frietjes en gefrituurde kip, een vers (groot) glas fruitsap (favoriet: aardbij met appelsien, hmmm) of een heerlijke hotdog met minifritjes (jammie!) en vier sauzen. En zo veel meer.
Hier in de stad lopen ook twee jongleurs rond, die jongleren aan verkeerslichten. Toen ik er eens eentje met van die grote hakmessen zag jongleren, zag dat er zo leuk uit dat ik heb gevraagd of ik ook eens mocht proberen. Op weg van school naar huis even met messen jongleren, dat is eens iets anders. En het lukte! Zo leuk! Het zijn ook niet zo’n gevaarlijke messen, als ik er gewoon mee jongleer kunnen ze mij niet snijden, want ze zijn vrij bot. Maar ik durf er toch geen trucjes mee te oefenen. Ik mocht wel eens een dagje de kegels van mijn vriend-jongleur lenen en toen heb ik wel wat kunnen oefenen. Blijkbaar ben ik het enige meisje in Cajamarca die dat kanJ.

Ook leuk is dat ik intussen al vier pakjes heb gekregen uit België. Omdat ik zelf nog nooit een postbode had gezien, verwachtte ik eerst niet dat ze allemaal gingen aankomen, maar toen ik op een dag bij de post ging vragen waar ze bleven, zeiden ze dat de postbode van mijn wijk op vakantie was en haalden ze van achter hun bureau twee pakjes tevoorschijn met mijn naam er op. Weer wat bijgeleerd: als de postbode op vakantie is, geen post!
Maar dus, heel leuk allemaal! Bedankt mama en papa en Maya voor mijn kleedje, de lekkere Belgische chocolade (!!!), snoepjes, koekjes en de Speculoos waar mijn familie lekker heeft van zitten smullen (dat hadden ze hier nog nooit gezien) en Sylv voor de lading Flairs. Zo nog eens een tijdschrift kunnen lezen in het Nederlands is echt leuk J.
De pakjes waren tussen twee weken en een maand onderweg, dus wie graag iets wilt opsturen voor sinterklaas of kerstmis mag dat zeker al doen J. Een brief is ook altijd welkom, dat is heel leuk om te krijgen, zo op de oude manier.
Voor wie mijn adres nog niet weet:Hanne Heymans
Pje. Las Sirenas 184
El Ingenio
Cajamarca
Cajamarca, Peru

(Twee keer Cajamarca, omdat ik in de stad Cajamarca woon die in het district Cajamarca ligt).

Vorige week ben ik met mijn faculteit (Communicatiewetenschappen) van de universiteit naar Lima gegaan om bedrijven te bezoeken. We zijn naar radio- en tvstations geweest en naar een groot bedrijf dat werkt met communicatie. Het was een hele leuke reis en we hebben veel leren kennen. Het waren wel vermoeiende dagen, die dan nog begonnen met een busreis van zo’n 17 uur. De eerste dag kwamen we aan in de ochtend in Miraflores, het veiligste district van Lima. Dat is een van de plaatsen in de stad waar je gewoon kan rondwandelen zonder beroofd te worden. Lima is enorm groot en bestaat uit vele districten (zo groot als een kleine stad) waarvan er sommige heel gevaarlijk zijn, maar die hebben we natuurlijk niet bezocht. In Miraflores had de univ een hostal gevonden waar we voor minder dan 10 euro per nacht konden logeren, maar we zijn vanaf de tweede nacht in een veel leuker hostal gaan slapen waar een groepje anderen ook logeerden die in onze richting zitten. Dat hostal had een pingpongtafel, een pooltafel, een hele oude mooie auto (waarmee we een dagje naar een van de bedrijven zijn gebracht), leuke mensen én het kostte maar zo’n vier euro per nacht. Het was echt een enorm leuke plek!
De eerste dag zijn we met heel de groep in Cantucky Fried Chicken en Burgerking gaan eten, omdat die dingen alleen in de hoofdstad bestaan en daarna zijn we een eerste radio gaan bezoeken. Het was een nationale radio, maar in vergelijking met de radio van het kleine België zagen hun studio’s er wel heel klein en amateuristisch uit. Voor elke radio was er een klein kamertje waar zowel het bureau als de studio van de presentator en de producer was en iedereen kon daar gewoon binnenvallen. Terwijl we binnen in zo’n bureautje stonden, was er zelfs iemand aan het presenteren. Dan moesten we wel even stil zijn.
Na de radio zijn we in de avond naar een paar bars geweest en dan gaan slapen. De volgende dag was de dag dat ik van hostal ben veranderd, dus moest ik vroeg opstaan, maar in de dag was er niet echt veel te doen. We hebben gepingpongd, het centrum van Lima verkend, weer fastfood gegeten en in de nacht weinig geslapen want de volgende ochtend moesten we om vijf uur opstaan om tegen zeven uur in ATV te zijn, een televisiemaatschappij. Daar hebben we live naar het nieuws gekeken in de studio, waar de nieuwslezers tussendoor telkens begonnen te bellen of smsen met hun familie en lelijke schoenen aanhadden, omdat je die toch niet ziet op tv. Miss peru stond ook in die studio en met haar sta ik op een foto. Ook met een of andere bekende peruaanse knapperd, maar die kende ik zelf helemaal niet.
Zo waren alle dagen een beetje. Veel vrije tijd en af en toe een bedrijf gaan bezoeken. Eén avond zijn we naar een muziekgroepje gaan kijken, La Mente. Ik vond ze heel goed en heb me echt geamuseerd. Het was een groepje dat in België nog wel bekend zou kunnen worden, echt leuke muziek, maar niet de muziek waar Peruanen veel naar luisteren.
De laatste avond zijn we naar de Show de los Sueños geweest (show van de dromen), wat eigenlijk de Peruaanse vorm was van Sterren op de dansvloer. Alle bekende peruanen waren daar aan het dansen en wij mochten de liveshow bijwonen. We moesten dan wel heel de tijd vrolijk kijken om te tonen dat het heel boeiend was, maar ik was zo moe dat ik half lag te slapen. Hopelijk ben ik niet in beeld gekomen…

De volgende dag was het al weer tijd om terug te keren naar Cajamarca. 17 uur bus en daarna heel moe thuiskomen na een heel leuke reis.
In Cajamarca had ik dan weer gewoon les, minder leuk dan reizen, maar toch zijn mijn dagen hier heel leuk. Vorige dinsdag zijn we met een groepje AFS’ers en Peruanen naar Harry Potter gaan kijken in de cinema voor één euro. Voor bijna twee euro extra nog een grote popcorn en INCA KOLA en zo werd het een hele leuke avond.
Woensdagavond ben ik nog met echte campesinos (mensen van het platteland) naar hun dorpsfeest geweest, waar een prachtig vuurwerk was en de mensen raar dansten. In de nacht hebben we daar geslapen in een huis zonder water of elektriciteit en in de ochtend zijn we gaan eten in een restaurantje waar ze alles kookten op stukken hout in de tuin. Toen ik daar even naar de wc ging, zag ik heel kleurige haartjes op de grond liggen en daarnaast een paar gepelde cavia’s. In een pan op het hout was een oude vrouw die aan het frituren. Jammie. Ik heb maar varken besteld, waarvoor ze het stuk varken dat aan het plafond van de eetzaal hing gebruikten. Niet echt zo smakelijk.

In de namiddag, heb ik op weg naar huis nog even een koe zien bevallen. Dat heb je als je met Peruaanse dorpmensen op uitstapje gaat. Hun koe was hoogzwanger, dus stopten we even in een veld en haalden ze daar een kalfje uit. Het tripje was echt wel een hele ervaring.

Vrijdag ben ik hier uitgeweest met mijn twee tweelingsbroertjes. Er was niet veel te doen, maar het was wel leuk. Spijtig genoeg moest ik zaterdag vroeg opstaan, maar het was wel voor iets leuks.
Oei, intussen ben ik vergeten vertellen hoe mijn tweede filmrolletje ook volledig wit uitkwam en ik weer geen foto’s had. Bij deze is dat dan ook gezegd en kan ik verder vertellen over zaterdag, want die dag ben ik opnieuw foto’s gaan trekken. Wim en ik hadden met de professor van fotografie in de ochtend in de stad afgesproken om samen op mooie plaatsen foto’s te gaan trekken en ze daarna te ontwikkelen. Ik had gevraagd aan mijn jongleur-vriend of hij wou komen met zijn messen, om wat boeiendere foto’s te hebben en dat is goed gelukt. Het zijn heel leuke foto’s geworden van de mooiste plaatsen van de stad. Na het fotograferen zijn we naar het labo gegaan om eerst het filmpje te ontwikkelen en dan de leukste foto’s op papier te zetten. Een heel proces! Het heeft nog tot zes uur ’s avonds geduurd, maar toen had ik wel 12 leuke foto’s, waarvan er vier al droog waren die ik mee naar huis kon nemen. Maandag kan ik de rest meenemen en dan scan ik ze in zodat ik ze op mijn facebook kan zetten, bij mijn andere foto’s van Peru.
Ontwikkelen is echt boeiend! Na zo’n heel proces zie je langzaamaan je afbeelding op een wit papier verschijnen, dat lijkt echt magisch!

Nu heb ik wel lang genoeg geschreven. En toch waren dit maar een paar van de leuke, boeiende dingen die ik hier meemaak, maar als ik alles wil opschrijven, zitten jullie morgen nog te lezen.

Hasta luego!

Hanne

Op reis naar de Selva! (21-27 oktober)

Hola!

Ik heb net een enorm leuke week achter de rug. Samen met de drie andere Belgen kregen we de kans om mee te gaan op schoolreis met kindjes van 11 jaar. Dat heet hier een viaje de promoción, ofwel afstudeerreis. De reis was met een bus die heel hard hobbelde (vooral vanachter waar wij zaten), wat soms grappig was omdat je alle hoofden rond je constant omhoog en omlaag zag gaan, ook van mensen die sliepen, maar soms als er een oneffenheid in de weg was, vlogen we wel hoog in de lucht. Wat af en toe best pijnlijk was... Belg Wouter is de laatste dag zelfs tot tegen het plafond gevlogen!

De reis begon om tien uur ’s avonds, toen we vertrokken naar Chiclayo, een stad aan zee. Tot daar moesten we normaal maar 6uur rijden maar we waren er toch pas na 9 uur omdat we verkeerd zijn gereden in de nacht. En al die tijd hobbelde die bus maar… Onmogelijk om te slapen! Op de bus was ook geen WC, dus als je er een nodig had, moest je aan de chauffeur vragen om te stoppen en dan stopte die op de vreemdste plaatsen. In de bergen zijn er niet zoveel weg-toiletten, dus soms moest je gewoon achter de bus plassen, of in een steegje, of als er dan een wc was –joepie!- dan kon dat evengoed gewoon een klein gat in de grond zijn. 

Toen we dan uiteindelijk in Chiclayo aankwamen,zijn we daar gaan ontbijten. We kregen elk maar twee broodjes, maar gelukkig kwamen we met de Belgen op het idee om eens rond te gaan vragen bij de kindjes of ze niet te veel brood hadden en sindsdien kregen we bij elk ontbijt heel veel broodjes van hun.  Na het ontbijt zijn we wat gaan rondlopen in de buurt, op zoek naar een winkeltje om water te kopen. We hebben dan ineens wat typische koekjes gekocht en miniatuurflesjes van de Peruaanse dranken, die je normaal alleen in Lima vindt. Ik heb flesjes van drie bieren en van INKA KOLA. Heel leuke souvenirs!
Daarna zijn we met de hele groep naar een museum gegaan. Het onderwerp daar was een of andere Inca-koning en al zijn juwelen stonden daar tentoongesteld. Onder andere zijn hele grote neuspiercing, dat was echt wel de moeite om te zien… Die piercing leek op een gigantische snor, maar dan van goud. Moet pijnlijk geweest zijn!
Verder was er ook een reconstructie van zijn graf, met zijn drie vrouwen die mee begraven waren en ook een kindje, een hond en een bewaker zonder voeten. Zo waren ze zeker dat ze voor eeuwig bewaakt werden, want die bewaker kon dus niet weglopen.

Na het museum zijn we verder gereden naar Tarapoto, wat weer een rit was van ongeveer 20 uur. Onderweg zijn we wel af en toe gestopt aan hele leuke marktjes en in een van de winkeltjes heb ik een niet-banaan gekocht. Dat is een stuk fruit dat krom is als een banaan, maar platter, groter, groener en lekkerder. Heeft de structuur van een boon, maar dan veel groter. Met grote pitten en daarrond het vruchtvlees. Jammie! Drie van die dingen voor 30eurocent. De moeite!

Na een nacht vol hobbelen in de bus en af en toe stoppen om te plassen, kwamen we eindelijk aan in Tarapoto. In een heerlijk hotel! Per vier personen kregen we een bungalow en die van de vier Belgen was toevallig net naast het zwembad. We zijn er dan ook meteen ingesprongen, want Tarapoto is een enorm warme stad. Na het eten en nog zwemmen zijn we dan vertrokken naar een waterval, waar we ons ook heel hard geamuseerd hebben in het water en waar we hele mooie foto’s hebben getrokken. Op een bepaald moment hadden de locals door dat er “Gringo’s” (buitenlanders) waren en toen moesten we nog poseren met allemaal mensen die een foto met ons wouden. Dat was wel grappig.
Aan de waterval kon je ook een kokosnoot kopen met kokosmelk in, dus dat hebben we ook maar gedaan. Lekker en heerlijk verfrissend!
Wat later zijn we naar een andere plek aan een groot meer gegaan om te gaan middageten. Toen ik daar even ging rondwandelen werd ik plots aangevallen door een mango, die uit een hele hoge boom recht op mij viel. Dat was even heel hard schrikken want die mango viel met heel veel snelheid en nét niet op mijn hoofd. Ik was net iets voorovergebogen en hij landde helemaal bovenaan mijn nek. Ik hoorde iets kraken en hopelijk was dat het stuk fruit en niet ik. Maar als die op mijn hoofd was gevallen, was ik wel gewond geweest, zo hard dat dat viel! Ik heb nog de hele dag een mangovormige rode plek gehad in mijn nek. Maar het was de moeite, want het was een heerlijke, sappige en vooral verse mango. Niet te vergelijken met die geïmporteerde uit België!

In de avond zijn we dan weer in het zwembad gesprongen, hebben we gegeten in het hotel en daarna zijn we naar het centrum van de stad geweest. Op het plein (Plaza de Armas) waren een paar mensen geld aan het verdienen door trucjes te doen of mopjes te maken en er was ook een man met een aapje aan een touwtje, wat heel zielig was. Er stond een hele kring rond die mensen en toen één van hen ons opmerkte, riep hij heel luid: Gringo’s! Mensen, zorg goed voor deze toeristen en wees lief voor hen, want dan nemen ze nog veel meer toeristen mee. En toeristen nemen dollars mee! En toen begon hij nog wat mopjes te maken, die hij de volgende dag weer maakte toen hij ons weer zag en de vorige dag al vergeten was.
Na de mopjesman gingen we een stukje taart eten in een restaurantje. Toen zeiden we dat we graag even wouden gaan feesten en plots kwamen de mama’s op het idee om naar een discotheek te gaan: de Anaconda. Ze moesten zich dan natuurlijk nog eerst klaarmaken, dus gingen we terug naat het hotel, waar wij een uur konden zwemmen terwijl de mama’s zich schminkten en er eentje haar meest sexy minirokje aandeed. Een mama op schooluitstap kan wel eens verrassend uit de hoek komen.

We vertrokken dan uiteindelijk in motortaxi naar de Anaconda. De motortaxi’s in Tarapoto zijn echt zalig. Ik denk dat we er in totaal vijf nodig hadden en die waren precies aan het racen. En op bergaf kon dat echt wel heel snel gaan. Terwijl die motortaxi’s helemaal openzijn en je heel de tijd de wind voelt. Ik zat tussen twee mama’s ingeklemd en die waren heel de tijd aan het gillen. Grappig!

Na een dolle rit, kwamen we dan aan de discotheek. Het was een enorme ruimte (of eerder een enorm dak, want het was buiten, anders hou je dat niet echt vol in het tropische Tarapoto)  met kleurrijke lichten en helemaal vol dansende mensen. De mama’s waren in hun element! Heel de avond zaten ze alles te geven en de minirok-mama ging heel de tijd ‘low’. Dan zat de rest maar te roepen: “abajo, abajo, abajo!” Heel grappig!

Het was wel enorm warm in de Anaconda, dus toen we in de nacht terug naar het hotel gingen, zijn we met de vier Belgen in het zwembad gesprongen. Zalig! En daarna konden we heel goed slapen… tot zeven uur ’s morgens want toen begon het ontbijt.
Na een stevig ontbijt waarbij we weer veel brood kregen van de kindjes, vertrokken we voor een twee uur durende rit met busjes naar een groot meer midden in de jungle, dat Lago Azul heette. Het was een avontuurlijke rit, waarbij we in de helft moesten uitsttappen om een overzet te nemen. Heel modern: drie oude kanovormige boten die naast elkaar lagen, waarvan één met een motor die je ziet op van die kleine motorbootjes en op die drie boten was een houten platvorm getimmerd. De drie busjes reden dan over twee halve boomstammen dat ding op en toen waren we klaar om overgezet te worden. Voor wie nu nog geen beeld kan vormen van deze overzetboot: zie foto’s op facebook in de map ‘La Selva’.

Nog een uur later, kwamen we dan eindelijk aan het prachtige meer, dat omringd was met hangmatten. Heerlijk! We zijn meteen gaan zwemmen en wat later vertrokken we met een boot voor een rondje langs de bomen, die veel mooier en gigantischer zijn in een regenwoud dan in Belgie! 
Onderweg hebben we drie apen gezien in de bomen en toen we even uitstapten een grote spin.

Na het boottochtje was het tijd om te eten. Jorden had vis besteld, die wat later met hoofd en al op zijn bord lag. Hij haalde het hoofd eraf en gooide die in de vuilbak, waarna er hevig protest kwam van één van de mama’s die graag vissenhoofden eet. Bijnaam: vissenkop. Ik heb haar wat later wel weer gelukkig gemaakt door haar twee vissenhoofden van het bord van de persoon naast mij te geven. Wat later toonde ze mij twee botjes in de vorm van een schedel. “Kijk, Hanne” ze ze dan om te tonen dat ze alles had opgegeten. Dat deed ze omdat ze wist dat ik niet goed tegen het idee kon van hersenen en ogen eten, maar het was eigenlijk heel grappig. Vissenkop bleek ook verder een heel grappige en leuke vrouw te zijn en we zijn intussen uitgenodigd voor de babyshower van haar dochter, die hoogzwanger is. De babyshower is volgende week en ze is er van overtuigd dat de baby er dan is. Hopelijk krijgt ze gelijk, aangezien haar feestje dus al gepland is…

Na het eten weer veel gezwommen en in de avond zijn we teruggereden met het oncomfortabele busje naar het hotel. Daar natuurlijk weer gezwommen (Tarapoto is echt warm) en in de avond zijn we met alle kindjes weer naar de Plaza gegaan en daarna eens op tijd gaan slapen.
De volgende ochtend werden we wakkergemaakt door een tropische regenbui. Zalig, dat geluid. Het regende enorm hard, met duizenden liters tegelijk, harder dan een douche. Eerder een bad dat uitgekapt wordt. Dat was heel leuk om mee wakker te worden, want wij lagen droog in onze bungalow en we konden langer slapen omdat niemand in die regen buiten kon. Toen de regen dan uiteindelijk opgehouden was, zijn we vertrokken naar Moyobamba, een andere stad in de Selva. Op de bus begonnen plots wat mensen te dansen (natuurlijk eerst de minirok-mama, da’s een echt feestbeest) en toen kwamen er plots allemaal kindjes mij meesleuren naar voor. Hun meester had gezegd: als je Hanne hier brengt om met mij te dansen, hebben jullie geen examens. En die kindjes waren daar heel blij mee!

In Moyobamba kwamen we aan op een plek waar ‘baños thermales’ waren. Baden van 42 en 43 graden. Lekker warm dus.
Daarna reden we verder naar ons hotel, waar in de avond buiten een feestje was met alle kindjes, die wij een voor een op de dansvloer sleurden die heel de avond gedanst hebben en veel plezier gemaakt. Het was de laatste avond in een hotel, daarna zouden we alleen nog slapen in de bus.

De volgende ochtend zijn we naar een centro touristico gegaan, waar een rivier door liep en waar ze heel raar fruit verkochten. Weer drie voor dertig eurocent, dus dat heb ik ook maar eens geprobeerd. Het fruit leek op een soort harde appelsien, maar was gevuld met pitjes met daarrond een slijmerig vruchtvlees. Heel leuk om te eten.
In de rivier hebben we natuurlijk weer gezwommen, wat anders, en veel gespeeld met de kindjes, maar daarna was het gedaan met de pret en begonnen we aan de lange busrit, die tot de volgende ochtend zou duren, wanneer we in Chiclayo aankwamen. Daar gingen we eten en de kingkong-fabriek bezoeken. Kingkong is een typische koek van Chiclayo, met allemaal laagjes van dingen zoals bijvoorbeeld Manjar Blanco, iets heel lekker dat met melk gemaakt wordt.
Na de Kingkong fabriek hadden we een uurtje vrij in de stad. Toen hebben we Marthe gebeld, een meisje dat daar met AFS in Peru zit en met haar hebben we ons dan geamuseerd voor we weer de bus in moesten voor een lange rit naar huis.

Dat was dan het einde van onze heerlijke reis. Natuurlijk hebben we nog veel meer leuke dingen beleefd die ik ben vergeten opschrijven, maar mijn blog is wel lang genoeg intussen.

Tot de volgende!

Hanne

Leuke weken in een ver land

Hola

Dit heb ik de 16e geschreven, maar toen had ik geen internet:

(16-10)

Weer twee weken voorbij, maar dan weer zonder zus, want na amper vier leuke dagen is ze al weer naar Trujillo vertrokken. Als afscheid zijn we met een hele bende Chifa gaan eten, dat is Chinees eten met wat Peruaans erbij. Op de kaart stonden veel dingen die ik niet kende, dus heb ik maar iets genomen en het was heel lekker. Voor het eten, met voorgerecht en drankje, heb ik ongeveer 2 euro betaald. Typisch aan dit land: al het eten is enorm goedkoop. Allen hierheen, zou ik zo zeggen!

In dat weekend met zus zijn we ook eens rondjes gaan rijden met de auto. Jimena, mijn nichtje dat normaal ook in Trujillo woont, reed, maar spannend... zonder rijbewijs (wat hier heel normaal is. Mijn broer doet dat dagelijks). Ze hebben mij ineens een plaats getoond waar je dvd's kan kopen voor 2,5 sol per stuk, wat meer is dan op straat, maar in die winkel ben je zeker van de kwaliteit van je dvd en ze hebben er alles! Als ik een titel zeg, ligt de dvd 10 seconden later voor mijn neus.

En voor de films die ze nog niet hebben, is er de cinema! 1 euro inkom op maandag, dinsdag en woensdag, dus nu proberen we elke dinsdag te gaan, waarna we de avond afsluiten met gezellig ergens te gaan eten. Een keer in het beste hamburger-restaurant van de stad (waar ik 7 sauzen heb opgesomd toen er mij werd gevraagd met welke saus. Dat mag hier) en een keer in een kleine pizzeria waar de stenen oven op 2 meter van ons stond en we het deeg voor onze neus gerold zagen worden. 1 pizza voor 3 man voldeed en het was heerlijk! Beter dan in Italie vond ik.

De week erna zijn we naar Cajabamba geweest, een stad die op 3,5 uur rijden van hier ligt. Of toch als je tegen 110 km per uur door haarspeldbochten en bergweggetjes rijdt. Het was net een race tussen de drie families in drie auto's. Gelukkig kon ik onderweg genieten van het uitzicht, want we reden door een prachtige bergketen.
In Cajabamba zelf mochten we slapen in het huis van de familie van een van mijn peruaanse nonkels. Met de vier nichtjes in een kamer, gezellig!

Dat weekend had die familie een feest met veel eten en daar mochten we ook aan deelnemen. We hebben lekkere kip gegeten en verse broodjes, die ik heb zien bakken in een grote stenen oven. Heerlijk! En verser kon echt niet. Ik zag het deeg in de oven verdwijnen en een tijdje later was ik de lekkere krokante broodjes al aan het eten. Hmmm.

In de avond was er dan een feest op het plein. Daar stonden rare constructies van meer dan 50m hoog. Er waren er in elke hoek en tussenin ook nog wat gebouwd. Eerst vroeg ik me af wat die dingen waren, maar toen werd de eerste aangestoken. Een klein vuurtje in het midden van het onderste gedeelte, dat een vuurwerkje aanstak en zich dan naar het tweede gedeelte van het ding verplaatste en zo voort naar boven toe. Ik kan het eigenlijk niet echt uitleggen, omdat ik in België nog nooit iets heb gezien dat daar op leek. Zou ook gewoon verboden zijn in ons landje, omdat het gevaar op brandende huizen en mensen best wel groot is. Gelukkig zijn er enkel wat brandende stukken naar beneden gevallen tussen de mensen (en niet op mensen) en stond er maar een klein stukje dak in brand. Of toch een poster die op een dak hing en waar een brandend stuk vuurwerk op gevallen was. Dat viel dan heel spectaculair langzaam en brandend naar beneden, waar alle mensen stonden, maar tegen dat het echt beneden was, was het al opgebrand. Even een spannend moment!

Maar dus, die dingen heten Castillos en ik zou het leuk vinden als jullie er allemaal eens één konden zien, want ik vind het nogal onmogelijk ze al typend te beschrijven. Bij de volgende gelegenheid zal ik er foto's van nemen of een filmpje maken.

Tijdens en na de Castillos werd er gefeest en gedanst op het plein. Enkele Campesinos (mensen van het platteand met hoeden en kleurige kledij) waren heel vrolijk aan het dansen op live muziek.

Deze week heb ik heel veel gedaan. Elke dag had ik wel een uitstapje en als ik dan eens dacht dat ik niets te doen had, stonden er meisjes voor mijn deur om te vragen of ik mee weg ging en dan was ik weer de hele dag weg. Ik heb onder andere een plaats gezien waar oude graven waren outgehouwen in rotsen en met een oud bootje gevaren waarin we moesten trappen.

Ik ben ook een dag Belgisch gaan koken bij andere Belg Wim en daar heb ik een mummie gezien. Die heeft zijn mama eens als geschenk gekregen en nu staat die mooi in dat huis zoals in een museum. Gelukkig wel achter glas.
Na de mummie zijn we begonnen aan de tomatensoep, spaghetti en pannenkoeken. Jammie!

Laatste nieuwtjes:

De 21e (donderdag) vertrek ik op reis tot de 27e. We gaan mee met de school van de zoon van de presidente van AFS Cajamarca. Een viaje de promoción heet dat hier. Die zijn veel goedkoper dan andere reizen omdat dat met een school is. We hebben echt geluk dat we mee kunnen.

De reis gaat langs de Selva (regenwoud) en een dagje langs Chiclayo, een stad aan de kust. In totaal gaan we vier steden zien: Chiclayo, Moyobamba, Tarapoto en Rioja. Ik ben benieuwd en heb er echt veel zin in!

Zo dat was het weer eens.

Peru is een prachtig land en ik zit hier goed! (maar ik zal wel terugkomen na een jaartje hoor).

Hasta luego,

Hanne

Kamperen in de Andes

Hola,

Dit weekend is enorm leuk begonnen, want ik sinds vrijdagochtend voor de eersre keer in mijn leven een zus in huis. Ze heeft zeven uur op de bus gezeten van Trujillo (de stad waar ze studeert) naar hier omdat er zondag verkiezingen zijn en stemmen in je eigen stad verplicht is. Tot maandag heb ik dus een zus en dat vind ik heel leuk.
Gisterenavond ben ik met haar, een neef en wat vrienden gaan kamperen... in de Andes dus! Het was prachtig. Een van mijn neven hier, Carlos, heeft een berg (je kan hier bergen kopen, jaja) en daar hebben we onze tenten opgeslagen en een vuur gemaakt. Met zicht op de mooiste bergen en in de verste verte geen huizen. Je kan de bergen hier ook moeilijk vergelijken met die in Europa. Deze zijn zoveel gigantischer! We hebben vanuit ons plekje aan het vuur de zonsondergang en vreemd genoeg ook de maansopgang kunnen bewonderen. Ik wist niet dat de maan exact zoals de zon kon opkomen, van achter een berg, met een cirkel van licht en dan steeds meer zichtbaar, maar dat kan dus blijkbaar allemaal.

Op het kampvuur hebben we marshmellows en worstjes geroosterd en we zijn nog heel de avond blijven zitten, zo mooi in the middle of nowhere op de top van een berg in een prachtig gebergte. Een echte aanrader!
Een nadeel aan kamperen in de bergen is wel dat het daar 's nachts enorm koud wordt en dat hout zo snel op raakt en het vuur na een tijdje verdwijnt. Toen we gingen slapen, had ik 4 tshirts en 3 pulls aan en een slaapzak en een dekentje over mij, maar toch bevroor ik en kon ik niet slapen van de kou. Brrrrr! Ik heb daardoor heel lang wakkergelegen en gewenst dat het ietsje warmer zou worden, maar de zon kwam pas vele uren later op dus het werd alleen maar kouder. Maar dat veranderde niets aan mijn goed humeur vandaag, want ik heb gekampeerd in de andes en dat was leuk! Slaap of niet :)

Dat was dit weekend, nu zal ik nog wat dingen vertellen die ik deze week heb meegemaakt.
Een van die dingen was iets minder leuk: we zijn naar een herdenkingsmis geweest van een vriendin van mijn gastpapa. Zij is een maand geleden omgekomen in een busongeluk (de bus reed van hier naar Trujillo, wat heel veel mensen hier doen) waarbij 14 doden zijn gevallen. Hier is het de gewoonte om een maand, zes maand en een jaar na de begrafenis telkens een herdenkingsmis te houden. En de kerk zat overvol. Heel veel mensen moesten rechtstaan en al die honderden mensen vormden aan het einde van de mis een rij om de familie van de vrouw die herdacht werd een knuffel te gaan geven. Zelfs ik, ook al kende ik ze niet, maar dat is hier echt de gewoonte en niemand vindt dat raar. Voor mij kwam het heel triestig over dat de familie 1000 keer 'het spijt me' moest horen, hoewel dat ook wel veel steun geeft.
Was echt wel een beetje raar, dat knuffelen, maar ook heel goed om de gewoontes hier te leren kennen.

Dan, op school. Sommige dingen zijn echt leuk. Maandag zijn we foto's gaan ontwikkelen in het lab, zo helemaal donker en met allemaal chemische dingen. We gaan zelf ook foto's moeten trekken met een filmrolletje en een echte oude niet-digitale camera van de universiteit en die dan ontwikkelen. Dat is echt wel heel leuk om te doen!
In filosofie ben ik vrijdag heel hard geschrokken toen ik mijn examen van de week ervoor terug kreeg en de prof voor heel de klas zei dat ik het zo goed had gedaan. Raar, want ik was er maar één les van de vijf geweest en ik had geen toegang tot de cursussen op het internet. Ik had op mijn examen dus gewoon maar wat geschreven, maar ik was toch een van de enigen die niet gebuisd waren. Ik moest zelfs twee van mijn antwoorden voorlezen voor de klas.
Voor de rest ga ik nog steeds graag naar mijn univ, maar duren de lessen wel wat te lang en nog steeds zonder pauze. Maar ik heb weinig lessen, dus heb ik zeker niet te klagen :)

Voor zover mijn week ongeveer. Hopelijk is het in België ook zo leuk:)
Hasta luego!

Hanne

Dag 24: de tijd gaat snel.

Hola!

Intussen ben ik al 24 dagen in Peru. De tijd gaat snel!
Zaterdag ben ik naar een 15años geweest. Dat is de 15e verjaardag van een meisje en die dag gaat hier niet onopgemerkt voorbij. Het feest was in een vrij grote zaal, die in het thema "roze" was ingericht met allemaal ronde tafeltjes en een dansvloer. Het leek meer op een trouwfeest dan op een verjaardag.
De dag voordat we naar het feest gingen, kwam ik te weten dat de dresscode voor zo'n dingen avondkledij is. Ik ben dus heel de dag op zoek geweest naar een jurk en schoenen. Met hakken, dat moet. Best pijnlijk, vijf uur dansen op hakken. En ook niet nodig aangezien ik zo al de grootste was en ik met die schoenen ver boven alle jongens uitstak.
Grappig wel.

Het feest begon met een ceremonie, daarna was er eten en daarna begon iedereen te dansen. Wat later kwamen er dan verklede mensen binnen, sommigen op hoge stelten en zij begonnen maskers en gekke hoofddeksels uit te delen. Ik heb mijn gek hoofddeksel na het feest weggegeven aan een klein jongetje dat op een karton ging slapen op straat vlak bij de feestzaal. Het was een heel leuk jongetje dat heel de tijd grapjes maakte, maar dat wel geen huis had en dus op straat moest slapen. Hij was heel blij met het gekke ding dat ik hem gaf en toonde het aan iedereen. Zo schattig! Ik wou hem meenemen naar huis.

....

Vanaf hier was ik daarnet verder aan het typen maar ik drukte blijkbaar op iets verkeerd en heel mijn bericht is plots verdwenen. Opnieuw beginnen dus. Jeuj.

Ik denk dat ik hier was beginnen schrijven over school.

Enkele weetjes:

• Eergisteren ging mijn gsm plots af in de les. Ik wou hem afzetten, maar de professor vond dat precies een raar idee en gebaarde dat ik in de gang moest opnemen. Wat hij zelf die les drie keer deed. Het is hier niet de gewoonte om af te leggen als je les hebt. De ene helft gaat in de gang bellen, de andere helft begint heel stil in de klas te bellen.
• Er wordt hier veel vriendschappelijker omgegaan met professoren. Enkel hun voornaam wordt gebruikt en voor de les krijgen ze een handje en een “hola prof”. Wanneer ik wordt voorgesteld aan directie, begroeten ze me altijd met een kus. Net zoals vrienden of familie.
• Wim (andere belg) en ik zijn gisteren ontvoerd uit onze les om foto's te laten trekken met de directeur voor een of andere krant. We zijn blijkbaar de eerste uitwisselingsstudenten in de univ en dat willen ze de wereld laten weten:) We hebben in ruil een rugzak en een tshirt van de univ gekregen. Leuk!
• Lessen van drie uur zonder pauze duren laaaaang!
• Een niet-school weetje: zaterdag zat de hele stad (=veel mensen!) zonder stroom, maar dat is hier niet zo abnormaal. Gebeurt wel vaker.

Dat was mijn week zo ongeveer. Morgen ga ik weer naar een 15años. Mijn broers hebben blijkbaar nogal wat vriendinnen van 15. En zondag is het elke week familiedag. Dan gaan we eten en rijden we ergens naartoe.

Wie nog iets wil vragen of zeggen kan me altijd mailen: hanneke543@hotmail.com

Tot de volgende!

Hanne

Deze week

Hola!

Het leven in Peru wordt steeds normaler. Ik voel me hier nog altijd goed en voorlopig heb ik nog geen echte problemen met het aanpassen. Het eten is wel heel anders dan in België en het is raar om mijn vrienden niet in de buurt te hebben, maar daartegenover staat dan wel dat ik elke dag nieuwe mensen zie en dat ik hier een hele stad voor mij heb liggen die ik nog kan verkennen.

Intussen ga ik al een week naar school. De lessen die ik volg zijn heel anders dan in België. In de meeste lessen zitten we met heel weinig in de klas (minder dan 10) en praat de prof echt met zijn leerlingen.  We krijgen wel bij ongeveer elke les huiswerk mee, maar tot nu toe valt dat goed mee. Voor fotografie moeten we 10 bepaalde foto’s trekken en 5 minuten voor de klas praten over een fotograaf. In het Spaans…
Dat wordt nog spannend!

De lessen zijn hier wel lang (2 of 3 uur) en tegen het einde is dat wel heel saai omdat het vermoeiend is om naar een andere taal te luisteren en na een uur lukt dat al veel minder goed.  Gelukkig versta ik steeds meer en gaat mijn Spaans er wel op vooruit. Ik kijk echt uit naar het moment waarop ik die taal spreek alsof het Nederlands is, want nu is het soms moeilijk om dingen in mijn hoofd te hebben die ik niet kan verwoorden.

Maandag zijn we met de drie Belgen de toerist gaan uithangen. We zijn naar het centrum van de stad (Plaza de Armas) geweest en zijn de trappen op geklommen die naar een heel mooi kerkje leiden. Onderweg in alle winkeltjes binnengeweest om naar de souvenirtjes te gaan kijken en boven mocht dan natuurlijk de INKA KOLA niet ontbreken. Net vakantie!

Verder ben ik ook nog gaan basketballen en voetballen met mijn klasgenoten en daarstraks ben ik met de fiets naar school gereden.  Op een weg zonder wegstroken of fietspaden en vol met auto’s en motortaxi’s. Een echt avontuur dus!

Dat was het tot nu toe. Het leven in Peru begint vorm te krijgen J

Hasta luego,

Hanne

LAMA's²!

Hola!

Ik loop hier nu al 10 dagen rond in Peru en ik heb toch al wel wat vreemde dingen gezien. Onder andere veel borsten. Je ziet hier af en toe op straat een mama die haar kindje melk aan het geven is, terwijl zij zelf bijvoorbeeld aan het werk is. Toen ik een broek ging kopen in een winkeltje en ik naar een bepaalde broek wees, nam een van die mama's haar kindje (al voedend) in haar rechterhand en haalde ze de broek met haar andere hand uit een stapel broeken. Intussen vielen er nog wat dingen naar beneden, die het kindje gelukkig niet raakten. We hebben ook eens de weg gevraagd aan een meisje, maar omdat zij het niet wist wees haar vriendin ons de weg. Met één hand, want met haar andere arm was ze haar baby onder haar borst aan het houden. Maar dat is hier allemaal niet vreemd.

Vandaag ben ik naar de markt geweest, waar je onder andere kippen kon kopen om op te eten. Gepluimd, maar met de kop en de poten er nog aan. Lekker blijkbaar, maar toch een vreemd zicht. Mijn mamà kocht geukkig een kip zonder kop, die nu nog steeds in de keuken ligt, wat niet echt smakelijk is om naar te kijken tijdens het eten. Verder was de markt wel heel mooi en kleurrijk, met vele traditionele peruanen met hoge hoeden die allemaal lekkere en speciale dingen verkochten. Fruit in alle kleuren en maten!

Verder ben ik natuurlijk ook nog naar de univesiteit geweest. Soms leuk, maar soms ook echt saai. Bijvoorbeeld drie uur lang kunst, maar dan gewoon drie uur lang naar een diashow van schilderijen kijken waarbij de prof bij elke dia een Spaanse saaie uitleg gaf. Aburrido!

Filosofie was wel heel boeiend en die prof verstond ik vrij vaak omdat hij heel duidelijk en traag praatte. Klein minpuntje: die les begint om zeven uur in de ochtend. Reken daar een half uur stappen bij en jaaaa, dat is vroeg opstaan!

Ik vind het wel heel leuk om zoveel te wandelen. Gisteren ben ik voor het eerst alleen naar huis gewandeld en het was niet eens zo gevaarlijk. Om negen uur in de avond heb ik wel een motortaxi naar huis genomen want in het donker naar huis wandelen is echt niet aan te raden in dit land.

Nog een paar weetjes:

• Ik heb nog geen bonen voorgeschoteld gekregen. Leve Cajamarca!
• Op de markt koopt mijn mamà elke week verse bloemen voor in elke kamer.
• Ik heb pasfoto's laten trekken, wat echt lang duurde omdat mijn hoofd er van de meneer perfect moest opstaan (de oude man kwam steeds mijn haar goedleggen en mijn hoofd een milimeter bewegen) en omdat je hier blijkbaar triest moet kijken op foto's. Lachen=opnieuw.
• Ik ga een sport zoeken, waarschijnlijk taekwondo ofzo:)

 Zo, dat was het voor vandaag.
Hasta luego!

Hanne

Eerste dag universiteit

Hallo!

Snel even een berichtje, want over 10 minuten vertrek ik (te voet) voor de tweede keer naar mijn universiteit, de Universidad Privada del Norte. Voorlopig is het daar heel leuk, ze houden duidleijk van buitenlandse studenten en Wim (andere AFSer hier) en ik mochten ons lessenrooster mee kiezen. De directeur praat engels en is heel vriendelijk. Om half 11 gaan we nog is met hem praten om te zien of we filosofie, psychologie en wiskunde (Wim) kunnen volgen. Daarna krijgen we twee uur les over Peru denk ik, in het vak Identidades y Communicación en van vier tot zeven hebben we Lenguaje audiovisual. Ben benieuwd!

Gisteren zijn we naar de eerste les fotografie geweest. De professor is jong en vriendelijk en praat ook engels. Hij praat traag Spaans en legt alles goed uit. Onze klasgenoten hebben zich allemaal voorgesteld en het leek toch alsof we welkom waren:)
Na school hadden we nog twee uur voordag we op een AFS bijeenkomst moesten zijn dus zijn we naar het centrum gewandeld, wat heel leuk was omdat we onderweg langs echte peruaanse straten wandelden en langs allemaal kleine winkeltjes.
Op de AFS bijeenkomst hebben we geleerd over de gewoontes in Cajamarca. Zo bleek onder andere dat mensen in Peru allemaal hun schoenen aanhouden in huis. Daarom keek mijn mamà dus zo raar en vroeg ze of ik het niet koud had toen ik de eerste dag op kousen rondliep!
Een andere gewoonte is dat de ouders niet gaan slapen voor hun kinderen thuis zijn als die uitgaan. Altijd op tijd komen, dus.

Zo, tijd om naar school te gaan.
Tot later!

Hanne

Cavia's enzo

Hola!

Dag vier in mijn gezin en alles gaat nog altijd goed!
Eergisteren zijn we met een groep familieleden gaan eten in een restaurant en omdat ik niets begreep van de kaart, liet ik mijn familie kiezen. Mamà vroeg of ik zin had in cui. Ik had geen idee wat dat was, maar gelukkig werd ik gered door mijn nicht, die zei: 'I think they have it as a pet in her country'. CAVIA dus.
Ik heb dan maar iets anders genomen omdat ik liever eerst een beetje wen aan het eten hier voordat ik cavia's begin te eten, maar drie anderen aan de tafel hadden wat later wel zo'n lief diertje op hun bord liggen.
Met hoofd en al, hmmmm.

Na het eten zijn we doorgereden naar een stuk land van mijn gezin, waar ze een soort mini-boerderij hebben. We gingen binnen in een huisje en ja hoor... tientallen schattige cavia's waren daar aan het rondsnuffelen. Genoeg om een paar jaar van de eten blijkbaar.
Ik heb er eentje vastgenomen en gerustgesteld: 'no te voy a comer'.
Op het boerderijtje stonden ook schapen en een varkentje. Ik vroeg aan mamà of ze al hun eten daar haalden en ja hoor. Alles wat op mijn bord zal verschijnen dit jaar, liep daar nog vrolijk rond.
Over de versheid van mijn eten heb ik dus niet te klagen!

Na het boerderijtje hebben we nog wat rondgereden en we zijn gestopt op een paar plaatsen, bijvoorbeeld een heel leuk marktje met allemaal traditionele peruanen (die zie je hier heel veel, met de gekleurde kleren en hoge hoed en een baby in een sjaal op hun rug). We zijn ook op bezoek geweest bij een echte traditionele familie die in de bergen woont in een huis zonder deur.

Gisteren ging ik normaal gezien voor het eerst naar school, maar in de ochtend kwamen we de presidente van AFS Cajamarca tegen en zij zei dat dat pas voor vandaag was. Om vijf uur vanavond gaan we een kijkje nemen en alles regelen en we moeten pas echt naar school vanaf volgende maandag. De presidente vond dat beter omdat we dan eerst de kans hebben om de stad te verkennen. Nog een paar dagen vakantie dus!

Voor zover mijn avonturen. Tot de volgende!

Hanne

Eerste bericht vanuit Peru!

Hallo familieleden, vrienden,…

Op 1 september zijn we met meer dan 20 AFS’ers vertrokken naar Peru. Op de luchthaven (en de dagen ervoor) was het nauurlijk even moeilijk om voor zo lang afscheid te nemen, maar verder is alles tot nu toe heel goed meegevallen.
We kwamen na vele uren vliegen aan in Lima, waar onze aankomstoriëntatie begon. Deze 2 dagen waren heel leuk en we hebben veel gelachen, voor het laatst in het Nederlands.
Verder viel het me op dat we 2 keer per dag aardappelen aten, telkens zowel in de soep, het voorgerecht, als bij de echte maaltijd. Dat wordt dus verdikken dit jaar;)

Na twee dagen zijn we met vijf AFS’ers naar Cajamarca vertrokken: een busrit van ongeveer 16 uur. Klinkt niet echt aangenaam, maar de zetels waren echt zalig en we hebben de helft van de rit kunnen slapen. Tegen het einde van de rit steeg de spanning wel, want we zouden voor het eerst onze gastfamilie zien. In het station werden we al opgewacht door een AFS comité en enkele gastfamilies en vrienden. Mijn familie kwam vijf minuten later aan. Het was heel leuk om ze te zien.

Ze hebben mij meteen een deel van Cajamarca getoond door eroor te rijden en dingen aan te wijzen en uiteindelijk kwamen we in de doodlopende straat waar het huis staat waarin ik dit jaar ga wonen. Het is echt een heel mooi huis. Na een halve dag voel ik me hier al thuis, ook omdat de mamà zo vaak zegt dat dit mijn huis nu ook is (es su casa, Channa).
Mijn kamer is ook heel leuk. Hij is volledig roze, compleet met barbie-hoeslaken (net als thuis eigenlijk) en alles. Ook handig is dat ik mijn eigen badkamer heb. Niet nodig, maar wel eens leuk.
Dan mijn familie! Ik heb hier drie broers (José Martin, Eduardo, Javier) en een zus die in trujillo studeert (Noémy), op vijf uur rijden van hier en aan het strand dus dat worden leuke bezoekjes.
Mijn mamà, Pilar, is directrice van een kleuterschool, praat veel en is heel lief en papà werkt in een reuzegrote mijn als chemicus of zoiets.
Maandag mijn eerste schooldag, daar ga ik zeker nog over schrijven.

Hasta luego!

Hanne

Laatste week België

Dag iedereen!

Mijn laatste week in België is net begonnen, tijd om een blog te maken dus.
Hier is het wat druk de laatste tijd, ik moet nog veel in orde brengen voor ik naar Peru kan vertrekken.
Even wat informatie over mijn jaar:

Ik ga normaal gezien van 1 september 2010 tot 15 juli 2011 naar Cajamarca, Peru. Daar heb ik een gastmama, -papa, -zus en 3 broers.
Meer kan ik nu nog niet vertellen, maar ik ga proberen om mijn blog regelmatig aan te vullen in Peru, zodat jullie weten wat ik daar allemaal uitsteek.

Hasta Luego!

Hanne