Bericht van 16-12-2010
Hola!
Terwijl ik schrijf is het hier zo ongeveer zomervakantie! Ik moet over een uurtje nog even foto’s gaan ontwikkelen en dat is dan mijn laatste les. Mijn voorlaatste les had ik donderdag, maar toen… was het geen les. Dus heb ik er eigenlijk al een klein weekje vakantie opzitten.
En met fotografie het jaar afsluiten, dat is wel heel leuk!
Terwijl ik schrijf is het hier zo ongeveer zomervakantie! Ik moet over een uurtje nog even foto’s gaan ontwikkelen en dat is dan mijn laatste les. Mijn voorlaatste les had ik donderdag, maar toen… was het geen les. Dus heb ik er eigenlijk al een klein weekje vakantie opzitten.
En met fotografie het jaar afsluiten, dat is wel heel leuk!
Het eerste weekend van december ben ik nog eens naar Trujillo geweest. Vrijdagochtend wist ik daar nog niets van en had ik les om zeven uur. Niet leuk, want dat betekent voor zes uur opstaan en bijgevolg dus een VIJF op mijn wekker als ik wakkerwordt, wat ik helemaal niet leuk vind. Maar het was wel een leuke dag. Vrijdag tegen tien uur was ik dan al klaar met mijn les, dus kon ik aan het weekend beginnen, zoals elke week (dat tot maandag 18u duurt, wanneer mijn les fotografie begint, wat een feest!). Ik ben dan met een neef of een nonkel naar een kaasmakerij geweest, waar ze toevallig ook paarden hebben en daar zijn we gaan paardrijden.
De dag ervoor (even niet chronologisch) was ik daar ook geweest met die neef en mijn gastpapa en toen waren ze daar kaas aan het maken. De kaasmakerij is eigenlijk een soort boerderij met koeien en paarden en heel veel groen. Ze maken er heel lekkere Zwitserse kaas omdat de baas uit Zwitserland komt. Ik begrijp wel dat hij niet meer terug wou naar zijn land toen hij die prachtige plek eenmaal had gezien! Het is er echt enorm mooien rustig en er is een boomhut voor zijn kleinkind. Ik was wel jaloers toen ik dat zag, dat is een echte boomhut zoals je die normaal alleen in films ziet en ik wou er vroeger ook zo een!
De dag ervoor (even niet chronologisch) was ik daar ook geweest met die neef en mijn gastpapa en toen waren ze daar kaas aan het maken. De kaasmakerij is eigenlijk een soort boerderij met koeien en paarden en heel veel groen. Ze maken er heel lekkere Zwitserse kaas omdat de baas uit Zwitserland komt. Ik begrijp wel dat hij niet meer terug wou naar zijn land toen hij die prachtige plek eenmaal had gezien! Het is er echt enorm mooien rustig en er is een boomhut voor zijn kleinkind. Ik was wel jaloers toen ik dat zag, dat is een echte boomhut zoals je die normaal alleen in films ziet en ik wou er vroeger ook zo een!
Even een uitlegje over hoe ze die kaas maken.
Het begint allemaal …
bij de koe
Ze hebben daar een heleboel koeien staan en elke dag worden die met de hand en zonder machines gemolken. De melk gaat dan naar de kaasmakerij, waar die wordt gekookt op een bepaalde temperatuur, afhankelijk van het type kaas, terwijl er constant in geroerd wordt. Ik heb ook eens mogen roeren, wat dus betekent dat ik heb meegeholpen aan het maken van kaas. Doe me dat maar eens na.
Na het roeren en verwarmen, wordt de melk hard en wordt er ‘quesillo’ gevormd, een voorproduct van kaas, dat ze hier ook eten en dat heel lekker is. Om daar kaas van te maken, snijden ze dat met een stok met 100 messen in heel kleine stukjes (dat heb ik ook meegedaan) en daarna leggen ze over de grote teil een net en scheppen ze al het vocht weg. Dat wordt dan in de boter-machine gestoken, zodat ze aan het einde niet alleen kaas, maar ook boter hebben. Na enkele emmers vol toekomstige boter, blijft er in de teil alleen nog maar bijna-kaas over. Ze gieten dat dan in cilindervormige (kaasvormige) vormen, waar kleine gaatjes in zitten en dan leggen ze boven de substantie een kaasvormige, zware steen, om de bijna-kaas nog wat samen te drukken. Zo komt al het vocht eruit en in de vorm blijft de kaas zitten, klaar om te rijpen in de rijpkamer, waar een laagje water op de grond ligt, dat belangrijk is voor het rijpproces.
Af en toe experimenteert de eigenaar eens met de ingredienten, tijden en temperaturen van het kaas-maken en daarom lagen er in die kamer kazen in alle kleuren en maten.
Verder maken ze op die plek ook heel lekkere koekjes, heerlijke yoghurt, manjar blanco (typisch Peru) en nog wat lekkers. Maar genoeg over donderdag, want ik was eigenlijk al over vrijdag aan het schrijven.
Het begint allemaal …
bij de koe
Ze hebben daar een heleboel koeien staan en elke dag worden die met de hand en zonder machines gemolken. De melk gaat dan naar de kaasmakerij, waar die wordt gekookt op een bepaalde temperatuur, afhankelijk van het type kaas, terwijl er constant in geroerd wordt. Ik heb ook eens mogen roeren, wat dus betekent dat ik heb meegeholpen aan het maken van kaas. Doe me dat maar eens na.
Na het roeren en verwarmen, wordt de melk hard en wordt er ‘quesillo’ gevormd, een voorproduct van kaas, dat ze hier ook eten en dat heel lekker is. Om daar kaas van te maken, snijden ze dat met een stok met 100 messen in heel kleine stukjes (dat heb ik ook meegedaan) en daarna leggen ze over de grote teil een net en scheppen ze al het vocht weg. Dat wordt dan in de boter-machine gestoken, zodat ze aan het einde niet alleen kaas, maar ook boter hebben. Na enkele emmers vol toekomstige boter, blijft er in de teil alleen nog maar bijna-kaas over. Ze gieten dat dan in cilindervormige (kaasvormige) vormen, waar kleine gaatjes in zitten en dan leggen ze boven de substantie een kaasvormige, zware steen, om de bijna-kaas nog wat samen te drukken. Zo komt al het vocht eruit en in de vorm blijft de kaas zitten, klaar om te rijpen in de rijpkamer, waar een laagje water op de grond ligt, dat belangrijk is voor het rijpproces.
Af en toe experimenteert de eigenaar eens met de ingredienten, tijden en temperaturen van het kaas-maken en daarom lagen er in die kamer kazen in alle kleuren en maten.
Verder maken ze op die plek ook heel lekkere koekjes, heerlijke yoghurt, manjar blanco (typisch Peru) en nog wat lekkers. Maar genoeg over donderdag, want ik was eigenlijk al over vrijdag aan het schrijven.
Vrijdag ging ik dus paardrijden en plots belde mijn gastmama mij om te vragen of ik zin had om naar Trujillo te gaan. Ik had daar wel zin in en toen zei ze: “oke, je papa komt je over een uur halen”. Daar heb ik dan snel twee uur van gemaakt, maar toch kon ik dan niet lang blijven paardrijden en ging ik heel onverwachts plots een weekendje naar de kust. Vijf uur in de auto dus. Onderweg zijn we tegen de avond even gestopt om scampi’s te gaan eten en ook in Trujillo zijn we meteen gaan eten met de zus. Ik had al lang geen honger meer, dus bestelde ik iets licht: een sandwich met kip. Die sanwich bleek wat later een hamburger met kip en frieten te zijn, wat een tegenvaller! Maar wel heel lekker, dus met wat moeite heb ik dat allemaal opgegeten, waarna een van de nonkels naar de papa belde en ik de papa hoorde zeggen: “nee hoor, nog niets gegeten, we zijn een fruitsapje aan het drinken”. Bleek dat het de verjaardag van de nonkel was en dat we daarmee gingen eten. Wat later waren we dus weer in een ander restautant, waar plots een halve kip met frieten op mijn bord lag. Ik heb nog nooit zoveel gegetenop één dag, denk ik.
De volgende ochtend was er taart voor de verjaardag van de nonkel en daarna gingen we naar het 80e verjaardagsfeest van zijn tante, een groot feest in de tuin van een van zijn huizen. Het was een heel mooi huis in een rustige buurt en alles was mooi versierd.
Tijdens het feest was er een hele ceremonie, dat is echt typisch aan dit land. Er wordt gepraat over de jarige, over zijn of haar leven, gedanst, gebeden, gegeten, taart gesneden,… en weer gedanst. Op elk feest wordt ook veel gedronken, vooral door de ouderen. Een zatte papa of nonkel is hier heel normaal (en heel grappig). De mannen hebben hier de gewoonte om een glas bier door te geven, dat een beetje te vulllen, in één keer op te drinken, het laatste restje op de grond te kappen (of in een glas als ze binnen zijn) en dan het glas aan de volgende te geven. Zo gaan ze heel de tijd door zonder stoppen. De flesjes bier zijn hier ook wat groter dan in België: ongeveer 650ml, maar natuurlijk lang niet zo lekker als thuis in Leuven!
Tijdens het feest was er een hele ceremonie, dat is echt typisch aan dit land. Er wordt gepraat over de jarige, over zijn of haar leven, gedanst, gebeden, gegeten, taart gesneden,… en weer gedanst. Op elk feest wordt ook veel gedronken, vooral door de ouderen. Een zatte papa of nonkel is hier heel normaal (en heel grappig). De mannen hebben hier de gewoonte om een glas bier door te geven, dat een beetje te vulllen, in één keer op te drinken, het laatste restje op de grond te kappen (of in een glas als ze binnen zijn) en dan het glas aan de volgende te geven. Zo gaan ze heel de tijd door zonder stoppen. De flesjes bier zijn hier ook wat groter dan in België: ongeveer 650ml, maar natuurlijk lang niet zo lekker als thuis in Leuven!
Omdat we ons verveelden op het feest, zijn we die avond met mijn gastzus en –nicht naar de cinema gegaan (wat ik hier 3 maand lang elke week heb gedaan omdat dat precies één euro kost) en daarna naar de leukste discotheek van Trujillo: AMA. We gingen met hun vrienden en onderweg naar hun huis kwam Noemy (zus) een wenend baby-katje tegen, dat ze meteen heeft geadopteerd. Tegen 12 uur kwamen we aan in de discotheek, die toen bijna opende en reuzegroot was, en er stond al een enorme rij. Honderden mensen, klaar voor een hele nacht dansen! En het was leuk J. Hier in Peru spelen ze bijna geen Amerikaanse muziek, ze dansen hier op Spaanse liedjes en heel anders dan in België. Heel mooi hoe iedereen hier danst, ook de jongens. Peruanen leren dansen wanneer ze nog kindjes zijn, op elk feest dansen ze hier heel veel, zelfs als ze maar drie jaar zijn, en al dat oefenen zorgt er wel voor dat bijna alle Peruanen heel goed kunnen dansen.
Na een leuke nacht zijn we met de taxi (één euro) naar huis gegaan en de volgende dag moest ik al terug naar Cajamarca, zes uur in de auto dus.
Na een leuke nacht zijn we met de taxi (één euro) naar huis gegaan en de volgende dag moest ik al terug naar Cajamarca, zes uur in de auto dus.
Wat ik toen nog allemaal gedaan heb, weet ik niet meer, want het einde van deze blog schrijf ik op vier januari, na ontdekt te hebben dat ik dit bericht zo’n drie weken ben vergeten afschrijven.
Even verwarrendJ.
Even verwarrendJ.
Tot zo meteen, in mijn volgend bericht waar ik nu aan ga beginnen!
Saludos,
Hanne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten